Ζώνη Ασφαλείας.....

 Με το που μπαίνω στο αυτοκίνητό μου οι κινήσεις μου είναι πάντα οι ίδιες.Κλείνω πόρτα,βάζω μπροστά,ανοίγω ραδιόφωνο και κουμπώνω τη ζώνη μου.Είναι κινήσεις μηχανικές που κάνω όσα χρόνια οδηγώ.
 Στις διαδρομές που κάνω όλα αυτά τα χρόνια βλέπω κόσμο και λαό να μην φοράει τη δική του ζώνη ασφαλείας.Και αναρωτιέμαι πραγματικά γιατί;γιατί να είμαστε τόσο αυτοκαταστροφικοί εμείς οι άνθρωποι;γιατί να μην προσέχουμε τουλάχιστον τα βασικά;πόσοι θάνατοι θα είχαν αποφευχθεί;
 Βλέπω πολλούς που βάζουν τη ζώνη τους μόλις αντιληφθούν περιπολικό.Μου θυμίζουν άτακτα παιδιά που προσπαθούν να καλύψουν μια ζημιά τους.<<Βρε άνθρωπε του Θεού,δεν φοράς τη ζώνη για τον αστυνομικό,αυτός το πολύ πολύ να σου κόψει μια κλήση...κατάλαβέ το πως τη φοράς για να σώσεις τη ζωή σου από τυχόν ατύχημα,τη φοράς και για να δώσεις το καλό παράδειγμα στα παιδιά σου και στους γύρω σου>>.
 Μάθε να είσαι υπεύθυνος και κάνε και τους άλλους με τον τρόπο σου να είναι..Ας νοιαστούμε για το καλό μας και για το καλό των άλλων....όλοι μια ομάδα ήμαστε,γιατί να επηρεαζόμαστε μόνο από τα βλαβερά,αρνητικά και άσχημα;γιατί όχι και στα καλά;
 Την επόμενη φορά που θα δείτε περιπολικό...μην ανάψετε τα φώτα σε κάποιους ανεύθυνους και ασυνείδητους...αφήστε τους σας παρακαλώ να φάνε κλήση για να βάλουν μυαλό κι αυτό το λέω με όλη μου την ευχαρίστηση και την ελπίδα για καλύτερους και ασφαλέστερους δρόμους...ευχαριστώ!

....το τσίρκο...

 Στο τσίρκο έχω πάει δύο φορές στη ζωή μου....η πρώτη ήταν όταν έγινα 10χρονών και μετά από παρακάλια πολλά στη μητέρα μου εκείνη με πήγε σαν δώρο για τα γενέθλιά μου..θυμάμαι που μπήκα μέσα σε αυτή την πάνινη πυραμίδα γεμάτη ενθουσιασμό...
 Όλα ήταν υπέροχα στην αρχή....βγήκε ένας κλόουν που έκανε διάφορα αστεία κι εγώ χειροκροτούσα με χαρά...ο ενθουσιασμός συνεχίστηκε και με το θέαμα των ακροβατών..όλο αυτό το μπαλέτο στον αέρα ήταν για μένα σκέτη μαγεία...τα παλαμάκια συνέχιζαν να χτυπούν από τα μικρά τότε χεράκια μου..
 Επόμενο νούμερο ήταν μία τίγρη...μια πανέμορφη τίγρη που έπρεπε να πηδήξει από τρία στεφάνια που καίγονταν...η καρδιά μου είχε αρχίσει να χτυπάει σαν μοτέρ..η αγωνία μου είχε μεγαλώσει τόσο που θυμάμαι ακόμη τα ιδρωμένα χέρια μου...η τίγρη πηδούσε ξανά και ξανά με την καθοδήγηση του μαστιγίου.Τα παλαμάκια μου σταμάτησαν...κοιτούσα μία τη μητέρα μου και μία την τίγρη...
 Εκείνη σα να ένιωσε το βλέμμα μου σταμάτησε και με κοίταξε βαθιά στα μάτια-δεν σας λέω ψέμματα,μάρτυς μου ο Θεός-κοιταχτήκαμε για κάποια δευτερόλεπτα που μου φάνηκαν αιώνας και τότε ήταν που ζήτησα από τη μητέρα μου να φύγουμε..
 Θυμάμαι που με ρώταγε ξαφνιασμένη τι έπαθα και δεν μπορούσα να της πω,παρά μόνο πως με πονούσε η κοιλιά μου...τι να έλεγα;πως κοιτούσα την τίγρη και ένιωθα τον πόνο της;γιατί αυτό ένιωθα...ποιος ξέρει πως πιάστηκε,από που ήρθε,τι άφησε πίσω της;κανείς δεν ενδιαφέρθηκε...το μόνο που νοιάζει όλο αυτό το κόσμο είναι να δει τα ζώα,όλα τα ζώα να χορεύουν,να πηδάνε και να κάνουν έξυπνα πράγματα....τι εγωιστικό αλήθεια;
 Να παίρνεις κάποιον από το σπίτι του,από τους φίλους και την οικογένειά του για να τον δεις να πηδάει ανάμεσα σε φωτιές...
 Η δεύτερη φορά που πήγα ήταν όταν τα δικά μου παιδιά μου ζήτησαν να δουν το τσίρκο...και τα πήγα....και ένιωσα περήφανη γιατί τα παιδιά μου μου ζήτησαν από μόνα τους να φύγουμε.Δεν τους είχα πει ποτέ γι'αυτό που ένιωσα εγώ σαν παιδί...και η χαρά μου ήταν διπλή...γιατί ένιωσαν τα ίδια πράγματα με μένα...γιατί δεν θα πλήρωναν ξανά για να δουν μια δυστυχισμένη ύπαρξη να πηδάει και να τρέχει κατά πως της λένε....
 Κι έτσι δεν ξαναπατήσαμε το πόδι μας στο τρίγωνο των βασανιστηρίων....αυτό ήταν,τα ζώα δεν είναι κλόουν δικοί μας....δεν είναι τα καραγκιοζάκια μας....είναι όντα με δικαιώματα και ποιοι ήμαστε όλοι εμείς για να τους τα στερούμε;
 Αυτά είχα να πω....με όσο πιο λίγα λόγια μπορούσα.