Παρασκευή 20 Ιουλίου 2012

.....αναθεωρήσεις.....και χρόνος....

 H ζωή είναι μια συνεχής αναθεώρηση....πόσες φορές λέμε κάποια πράγματα τώρα και μετά από λίγο καιρό λέμε και πιστεύουμε διαφορετικά....ανωριμότητα κι επιπολαιότητα θα μου πείτε;
 Μάλλον πείρα θα πω εγώ.....η πείρα που αποκτούμε από διάφορα γεγονότα μας κάνουν και αλλάζουμε στάσεις κι αποφάσεις....γίνεται κάτι και μετά κάτι άλλο και κει που ψηφίζαμε μαύρο καραμπινάτο,τσουπ έρχεται το ροζ και κάθεται πάνω στον ώμο μας....και έτσι αρχίζουμε να ψηφίζουμε ροζ...
 Έχω μια φίλη που μισούσε τα ρολόγια...ποτέ της δεν φορούσε.Δεν της άρεσαν σε οποιοδήποτε σχέδιο και στυλ.<<Ρε πως ζεις χωρίς ρολόι;>>την ρώταγαν οι υπόλοιπες κοπέλες και αυτή απαντούσε:<<άνετα!δεν αγχώνομαι με το χρόνο και είμαι μια χαρά.Οι δείκτες μου φαίνονται σαν μαχαίρια που κόβουν χρόνια και στιγμές.Εσείς τι καταλαβαίνετε που το κοιτάτε και το ξανακοιτάτε όταν έχετε ραντεβού και έχετε αργήσει;>>
 Δεν είχα δώσει σημασία,ώσπου την είδα να φοράει ένα χθες βράδυ...<<τι έγινε;>>της είπα απορημένη...<<πως και έβαλες στο χεράκι σου το ρολογάκι;>>
-Α, αυτό, κάνει και το κοιτάζει κοκκινίζοντας....είναι δώρο.
-Μα είπες πως δεν φοράς ποτέ;
-Ναι,κάνει εκείνη κοιτάζοντας αμήχανα.
-Τότε;
-Τότε,αυτός που μου το χάρισε, μου το έδωσε για να μετράω τις ώρες που θα τον ξαναδώ...
-Και οι δείκτες λεπίδες;δεν σε πειράζουν;τη ρώτησα με ενδιαφέρον.
-Οι δείκτες έγιναν φτερά...που δυστυχώς πετούν γοργά όταν είμαι μαζί του και αργά όταν είμαι χώρια από κείνον.....


 Ποιος θα μπορούσε να κατηγορήσει τη φίλη μου για την αλλαγή απόψεων;νομίζω κανείς....ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και φόρεσε το ρολογάκι της....-μεταξύ μας-είναι και κατά της βέρας,λέτε να την φορέσει κι αυτή κάποτε;.....θα δείξει.....:-)

Τρίτη 26 Ιουνίου 2012

γλυκιά ζωή!

   Κάπου διάβασα πως στη ζωή δεν παίρνεις αυτό που σου αξίζει αλλά αυτό που διεκδικείς....και ενώ σκεφτόμουν αυτή τη φράση για ώρα,τη βρήκα πάρα πολύ σωστή....
   Σκέφτηκα τι διεκδίκησα και τι όχι,που κέρδισα και που έχασα στη μέχρι τώρα πορεία μου...και συνειδητοποίησα πως ότι διεκδίκησα πραγματικά το πέτυχα,απέτυχα μόνο σε ότι δεν αγωνίστηκα με την ψυχή μου.
   Τώρα πια νιώθω έτοιμη να διεκδικήσω πολλά πράγματα,ανθρώπους και καταστάσεις.Και είμαι σίγουρη πως θα κερδίσω.

   Δεν ξέρω από που μου βγαίνει όλο αυτό.Ίσως λόγω ηλικίας πίστεψα επιτέλους στον εαυτό μου και στις δυνατότητές μου.Ίσως εξαιτίας κάποιων ανθρώπων που ήρθαν στη ζωή μου.Ίσως λόγω ωριμότητας ξέρω τι με παίρνει να διεκδικήσω και τι όχι.Σίγουρα πάντως είμαι στο παιχνίδι και πάλι μετά από πολύ πολύ καιρό αδράνειας.Ξεκίνησα τώρα, αλλά είμαι έτοιμη για ρουα ματ....

Κυριακή 6 Μαΐου 2012

Διήγημα με τις λέξεις:αγάπη.ομίχλη.πάθος,άλογο,κενό,άνεμος,απεραντοσύνη,πλοκή,ίχνη,πορτραίτο

 Είχε και απόψε ΟΜΙΧΛΗ και ο ΑΝΕΜΟΣ σφύριζε μανιασμένα....
Ο Αντώνης πάθαινε κρίση κάτι τέτοια βράδια και οι νοσοκόμες του έκαναν ηρεμιστικές ενέσεις...έτσι κι απόψε...έτσι κι απόψε ξαπλωμένος στο κρεβάτι του σκεφτόταν από που ξεκίνησαν όλα...
Ήταν πριν ένα χρόνο,όταν γύριζε με το αυτοκίνητό του από διασκέδαση..τότε είδε στην άκρη του δρόμου μια κοπέλα.Μια κοπέλα ντυμένη στα λευκά να περπατάει στην κρύα νύχτα.Σταμάτησε το αυτοκίνητο και της μίλησε.
-Θες να σε πάω κάπου;της είπε.
-Αν σου είναι εύκολο,θα σε ευγνωμονούσα.
Μπήκε στο αυτοκίνητο και έπιασαν την κουβέντα.Την έλεγαν Ευτυχία.Κάθε βράδυ έκανε παρέα στη γιαγιά της που ήταν κατάκοιτη και μετά γύριζε σπίτι της για να είναι με τον πατέρα της.Την είχε ρωτήσει αν φοβόταν.
-Να φοβάμαι τι;τον είχε ρωτήσει.
-Αυτό το νεκροταφείο που περνάμε τώρα παράδειγμα.Δεν φοβάσαι όταν είσαι μόνη σου να περνάς από δω;
-Αντώνη,οι νεκροί δεν κάνουν κακό.Τους ζωντανούς να φοβάσαι.Μόνο αυτοί μπορούν να σε πειράξουν.
 Η διαδρομή πέρασε ευχάριστα και έδωσαν ραντεβού για την επόμενη μέρα στο ίδιο μέρος την ίδια ώρα.
Αυτό συνεχίστηκε για είκοσι μέρες περίπου.Τόσες μέρες ήταν αρκετές για να νιώσει ΑΓΑΠΗ και ΠΑΘΟΣ ο Αντώνης για την Ευτυχία.
Το εικοστό πρώτο βράδυ όσο κι αν περίμενε ο Αντώνης, η ευτυχία δεν φάνηκε.Ένα απέραντο ΚΕΝΟ ένιωσε στην καρδιά του.Πάλι το επόμενο βράδυ συνέβη το ίδιο.Έτσι το μεθεπόμενο πρωί,αποφάσισε να πάει στο σπίτι της για να τη βρει και να του εξηγήσει γιατί δεν ερχόταν στα ραντεβού τους.
Χτύπησε την πόρτα και άνοιξε ένας ηλικιωμένος κύριος.
-Καλημέρα κύριε.
-Καλημέρα παιδί μου,είπε εκείνος.
-Μπορώ να δω την Ευτυχία;
Ο κύριος με αυτό το όνομα πάγωσε στο άκουσμα αυτού του ονόματος.<<Δεν υπάρχει καμία Ευτυχία εδώ νεαρέ,μην ξανάρθεις>>είπε και πήγε να του κλείσει την πόρτα στα μούτρα.
-Μα είναι αυτή,η κοπέλα του ΠΟΡΤΡΑΙΤΟΥ,είπε ο Αντώνης.
-Αυτή αποκλείεται να είναι,του είπε ο κύριος.αυτή είναι η κόρη μου η Ευτυχία, η οποία σκοτώθηκε πριν τριάντα χρόνια.
-Σκοτώθηκε;
-Ναι,ήταν μια υπέροχη αμαζόνα.Με μετάλλια και βραβεία,αλλά σε έναν αγώνα το ΑΛΟΓΟ της κάτι έπαθε.Άρχισε να τρέχει σαν δαιμονισμένο,την πέταξε κάτω στο δρόμο και συνέχισε να τη παρασέρνει μαζί του στην τρελή πορεία του.Όλοι καταρρακωθήκαμε...η μάνα της και γυναίκα μου πέθανε από κατάθλιψη,ο αρραβωνιαστικός της ο Αντώνης αυτοκτόνησε και γω έχω μείνει μόνος να θυμάμαι όλα αυτά τα αγαπημένα πρόσωπα...
Ο Αντώνης δε περίμενε να ακούσει άλλα....έτρεξε στο νεκροταφείο και άρχισε να ψάχνει τους τάφους έναν έναν...είδα μια φωτογραφία της κοπέλας που συναντούσε όλες αυτές τις μέρες.
Τι είχε πάθει;του συνέβηκαν όλα αυτά;τα φαντάστηκε;τι πλοκή του έπαιξε η ζωή;άρχιζε να γελάει υστερικά,άρχισε να κλαίει μανιασμένα....είχε τρελαθεί.
 Από τότε ήταν μέσα σε αυτή την ψυχιατρική κλινική...
 Σηκώθηκε από το κρεβάτι του και στάθηκε στο παράθυρο...από μακριά είδε την Ευτυχία να του χαμογελάει και να τον χαιρετάει...την χαιρέτησε και ο ίδιος...εκείνη μετά από αυτό γύρισε και χάθηκε στην απεραντοσύνη της νύχτας...Τα ίχνη της ήταν σχηματισμένα στο χιόνι...αλλά εκείνος δεν φοβόταν...θυμήθηκε τα λόγια της<<οι νεκροί δεν κάνουν κακό Αντώνη,οι ζωντανοί είναι αυτοί που μπορούν να κάνουν κακό>>.

Δευτέρα 26 Μαρτίου 2012

Ζώνη Ασφαλείας.....

 Με το που μπαίνω στο αυτοκίνητό μου οι κινήσεις μου είναι πάντα οι ίδιες.Κλείνω πόρτα,βάζω μπροστά,ανοίγω ραδιόφωνο και κουμπώνω τη ζώνη μου.Είναι κινήσεις μηχανικές που κάνω όσα χρόνια οδηγώ.
 Στις διαδρομές που κάνω όλα αυτά τα χρόνια βλέπω κόσμο και λαό να μην φοράει τη δική του ζώνη ασφαλείας.Και αναρωτιέμαι πραγματικά γιατί;γιατί να είμαστε τόσο αυτοκαταστροφικοί εμείς οι άνθρωποι;γιατί να μην προσέχουμε τουλάχιστον τα βασικά;πόσοι θάνατοι θα είχαν αποφευχθεί;
 Βλέπω πολλούς που βάζουν τη ζώνη τους μόλις αντιληφθούν περιπολικό.Μου θυμίζουν άτακτα παιδιά που προσπαθούν να καλύψουν μια ζημιά τους.<<Βρε άνθρωπε του Θεού,δεν φοράς τη ζώνη για τον αστυνομικό,αυτός το πολύ πολύ να σου κόψει μια κλήση...κατάλαβέ το πως τη φοράς για να σώσεις τη ζωή σου από τυχόν ατύχημα,τη φοράς και για να δώσεις το καλό παράδειγμα στα παιδιά σου και στους γύρω σου>>.
 Μάθε να είσαι υπεύθυνος και κάνε και τους άλλους με τον τρόπο σου να είναι..Ας νοιαστούμε για το καλό μας και για το καλό των άλλων....όλοι μια ομάδα ήμαστε,γιατί να επηρεαζόμαστε μόνο από τα βλαβερά,αρνητικά και άσχημα;γιατί όχι και στα καλά;
 Την επόμενη φορά που θα δείτε περιπολικό...μην ανάψετε τα φώτα σε κάποιους ανεύθυνους και ασυνείδητους...αφήστε τους σας παρακαλώ να φάνε κλήση για να βάλουν μυαλό κι αυτό το λέω με όλη μου την ευχαρίστηση και την ελπίδα για καλύτερους και ασφαλέστερους δρόμους...ευχαριστώ!

Τετάρτη 21 Μαρτίου 2012

....το τσίρκο...

 Στο τσίρκο έχω πάει δύο φορές στη ζωή μου....η πρώτη ήταν όταν έγινα 10χρονών και μετά από παρακάλια πολλά στη μητέρα μου εκείνη με πήγε σαν δώρο για τα γενέθλιά μου..θυμάμαι που μπήκα μέσα σε αυτή την πάνινη πυραμίδα γεμάτη ενθουσιασμό...
 Όλα ήταν υπέροχα στην αρχή....βγήκε ένας κλόουν που έκανε διάφορα αστεία κι εγώ χειροκροτούσα με χαρά...ο ενθουσιασμός συνεχίστηκε και με το θέαμα των ακροβατών..όλο αυτό το μπαλέτο στον αέρα ήταν για μένα σκέτη μαγεία...τα παλαμάκια συνέχιζαν να χτυπούν από τα μικρά τότε χεράκια μου..
 Επόμενο νούμερο ήταν μία τίγρη...μια πανέμορφη τίγρη που έπρεπε να πηδήξει από τρία στεφάνια που καίγονταν...η καρδιά μου είχε αρχίσει να χτυπάει σαν μοτέρ..η αγωνία μου είχε μεγαλώσει τόσο που θυμάμαι ακόμη τα ιδρωμένα χέρια μου...η τίγρη πηδούσε ξανά και ξανά με την καθοδήγηση του μαστιγίου.Τα παλαμάκια μου σταμάτησαν...κοιτούσα μία τη μητέρα μου και μία την τίγρη...
 Εκείνη σα να ένιωσε το βλέμμα μου σταμάτησε και με κοίταξε βαθιά στα μάτια-δεν σας λέω ψέμματα,μάρτυς μου ο Θεός-κοιταχτήκαμε για κάποια δευτερόλεπτα που μου φάνηκαν αιώνας και τότε ήταν που ζήτησα από τη μητέρα μου να φύγουμε..
 Θυμάμαι που με ρώταγε ξαφνιασμένη τι έπαθα και δεν μπορούσα να της πω,παρά μόνο πως με πονούσε η κοιλιά μου...τι να έλεγα;πως κοιτούσα την τίγρη και ένιωθα τον πόνο της;γιατί αυτό ένιωθα...ποιος ξέρει πως πιάστηκε,από που ήρθε,τι άφησε πίσω της;κανείς δεν ενδιαφέρθηκε...το μόνο που νοιάζει όλο αυτό το κόσμο είναι να δει τα ζώα,όλα τα ζώα να χορεύουν,να πηδάνε και να κάνουν έξυπνα πράγματα....τι εγωιστικό αλήθεια;
 Να παίρνεις κάποιον από το σπίτι του,από τους φίλους και την οικογένειά του για να τον δεις να πηδάει ανάμεσα σε φωτιές...
 Η δεύτερη φορά που πήγα ήταν όταν τα δικά μου παιδιά μου ζήτησαν να δουν το τσίρκο...και τα πήγα....και ένιωσα περήφανη γιατί τα παιδιά μου μου ζήτησαν από μόνα τους να φύγουμε.Δεν τους είχα πει ποτέ γι'αυτό που ένιωσα εγώ σαν παιδί...και η χαρά μου ήταν διπλή...γιατί ένιωσαν τα ίδια πράγματα με μένα...γιατί δεν θα πλήρωναν ξανά για να δουν μια δυστυχισμένη ύπαρξη να πηδάει και να τρέχει κατά πως της λένε....
 Κι έτσι δεν ξαναπατήσαμε το πόδι μας στο τρίγωνο των βασανιστηρίων....αυτό ήταν,τα ζώα δεν είναι κλόουν δικοί μας....δεν είναι τα καραγκιοζάκια μας....είναι όντα με δικαιώματα και ποιοι ήμαστε όλοι εμείς για να τους τα στερούμε;
 Αυτά είχα να πω....με όσο πιο λίγα λόγια μπορούσα.

Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2012

Μνημόνιο ή Μνημόσυνο;;;;

 Ήμουν άρρωστη για μέρες....διάβασα ότι βιβλίο είχα αδιάβαστο,σκέφτηκα,φιλοσόφησα,είδα και πολλές ταινίες που είχα αγοράσει μαζί με εφημερίδες και περιοδικά και μετά το έριξα στην τηλεόραση.Οι επαναλήψεις και τα τούρκικα είχαν καταλάβει όλα τα κανάλια.Δεν τα άντεχα και έτσι είπα να το ρίξω στις ειδήσεις.
 Τι το θελα;δεν έβλεπα το τον Κωνσταντίνο και την Ελένη καλύτερα που θα γέλαγα κιόλας;τι τα ήθελα τα άλλα;δεν έβλεπα το Καφέ της Χαράς χίλιες φορές;τίποτα εγώ,εκεί να ενημερωθώ και να δω τι γίνεται στον κόσμο.....
 Συζητήσεις από πολιτικούς,σχόλια από δημοσιογράφους,εικασίες,ελπίδες,αγανάκτηση...όλα.Και φτάνει η Κυριακή και στέκομαι με κομμένη την ανάσα για να δω και να ακούσω την ομιλία του Παπαδήμου.Τα παιδιά μου να λένε εξαρχής:ρε μάνα θα τα ψηφίσουν τα νέα μέτρα.....εγώ όμως κατά βάθος ήλπιζα και προσευχόμουν να γίνει κάτι,να κάνει κάποιος τη διαφορά,να ξαναγίνει πατριώτης.....αλλά που;η απογοήτευση σε όλο της το μεγαλείο....μέσα στη Βουλή να γίνονται τα ευτράπελα και απέξω τα χειρότερα.
 Ναι ψήφισαν τα νέα μέτρα,ναι αποφάσισαν ακόμη μια φορά χωρίς εμάς για εμάς.....και τώρα τι;η επόμενη μέρα ποια θα είναι;που πάμε;εμείς;τα παιδιά μας;
 Ας ξεσηκωθούμε για μια καλύτερη Ελλάδα που όλοι θέλουμε.Ας μην κλαίμε το νεκρό...ας τον ξαναζωντανέψουμε κι αυτός ο νεκρός είναι ο πατριωτισμός μας.....Για την Ελλάδα ρε γαμώτο....
 Αλλά χωρίς φωτιές και βανδαλισμούς.Ας κινηθούμε έξυπνα.Στη φυλακή οι προδότες,κατάσχεση της περιουσίας τους και νέοι πολιτικοί.Ας βάλουμε στη βουλή νοικοκυρές,καλύτερα θα τα καταφέρουν από αυτούς που σπούδασαν οικονομικά.Όταν μπορεί μια γυναίκα να φέρει βόλτα ένα νοικοκυριό με 600ευρώ και δυο παιδιά και δάνεια,τότε θα είναι παιχνιδάκι γι αυτήν να αποταμιεύσει και να πληρώσει τα χρέη μιας χώρας..
 Ας πάρουμε την Ελλάδα στα χέρια μας εμείς που την αγαπάμε.....Τα μνημόσυνα ας τα αφήσουμε για τους πολιτικούς.....ζωή σε λόγου τους,να ζήσουμε χωρίς να τους θυμόμαστε...

Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2012

.......Κ Ι Ν Η Τ Ο Μ Α Ν Ι Α..........

 Ταξιδεύοντας για Αθήνα με το λεωφορείο δίπλα μου καθόταν μια κοπέλα.Είχε ακουστικά στο αυτί και σε όλη τη διαδρομή έστελνε και δεχόταν μηνύματα....μια άλλη κοπέλα που καθόταν διαγώνια από μένα έπαιζε μονόπολη στο κινητό.Ο νεαρός παραδίπλα έπαιζε παιχνίδι με αυτοκίνητα..Γύρισα πίσω από περιέργεια να δω ποιος δεν ασχολιόταν με το κινητό του.Δεν υπήρχε κανείς..μια γιαγιά απαντούσε σε ένα νόκια παλιό μοντελάκι:στο Μεταξουργείο να κατέβω ή στον Κηφισό; ρωτούσε γεμάτη απορία.Μια άλλη κοπέλα μες στα νεύρα έλεγε:πολύ ώριμο εκ μέρους του να σου αφήσει το αυτοκίνητο χωρίς βενζίνη.Όχι ρε συ δε σου χρυσώνω το χάπι.Να σου μιλήσω γλυκά ενώ βλέπω να αυτοκαταστρέφεσαι;ο οδηγός με ένα hands free διαολόστελνε έναν που του έδωσε μια ακάλυπτη επιταγή.Όλο το λεωφορείο μιλούσε,μηνυματιζόταν και ήταν σε ένταση..
 Κοίταξα τα χέρια μου...κι εγώ με ένα κινητό στο χέρι ήμουν γιατί άκουγα μουσική..καλωδιωμένη κι εγώ επίσης...μου ξίνισε.Έβαλα το κινητό στην τσάντα μου γιατί σκεφτόμουν πως όλοι τελικά ρομποτάκια έχουμε καταντήσει και αφοσιώθηκα στη διαδρομή...οι εικόνες άλλαζαν πριν προλάβει το μάτι να τις εντοπίσει.Πράσινο,καφέ,γαλάζιο....σπίτια,δρόμοι,αυτοκίνητα,θάλασσα.Πόσα πράγματα χάνουμε καθημερινά μιλώντας στο κινητό και δεν βλέπουμε τα χρώματα που υπάρχουν γύρω μας;γιατί ρε γαμώτο;τι θα πάθουμε αν απλά βολευτούμε στα καθίσματά μας και κοιτάξουμε έξω από το τζάμι ακούγοντας μουσική από ραδιοφωνικό σταθμό του λεωφορείου;
<<Συγνώμη;>>είπα στον οδηγό...βάζετε λίγη μουσική;
Με κοίταξε με μισό μάτι στην αρχή γιατί είχε και την καούρα της ακάλυπτης επιταγής αλλά μου είπε:τι σταθμό;
<<Ότι να ναι>>του είπα και του έσκασα χαμόγελο...<<δεν ξέρω τους σταθμούς της Αθήνας>>.
<<Επαρχιωτάκι;>>ρώτησε.<<Μμμ>>του είπα κουνώντας το κεφάλι μου.
Έβαλε 92,9kiss fm η μουσική ξεχύθηκε στο χώρο και όλοι ανακάθισαν στις θέσεις τους.Νομίζω πως όσο περνούσε η ώρα οι περισσότεροι έδειχναν πιο χαλαροί.Μακάρι να ήμουν σίγουρη πως όσοι ταξίδευαν σε αυτό το λεωφορείο βρήκαν λίγη ηρεμία χάρη στη μουσική που πρότεινα να ακούσουμε.Μακάρι να ήταν νόμος στα λεωφορεία να μιλάμε όλοι μεταξύ μας άσχετα αν γνωριζόμαστε ή όχι.Έτσι,για να αφήνουμε την τεχνολογία στην άκρη,για να επικοινωνούμε,για να ερχόμαστε σε επαφή,για να κάνουμε τα ταξίδια πιο ευχάριστα και ανθρώπινα...
 Την επόμενη φορά που θα ταξιδέψετε....σας συμβουλεύω απλά να απολαύσετε το ταξίδι σας...αφήστε τα όλα εκεί απ'όπου φύγατε και μόλις φτάσετε στον προορισμό σας ξαναπιάνετε τα προβλήματα από την αρχή...αλλά στο μεταξύ απλά χαλαρώστε κι απολαύστε τη φύση και τους γύρω σας.....καλή εβδομάδα σε όλους.